குழந்தைகள் பள்ளி சென்ற நாளை அத்தனை சுலபமாக மறக்க முடியுமா!என் முதல் மகனை சிவகாசியில் பள்ளியில் சேர்த்தோம்.அவனுக்கு ஏற்கெனவே 1-100, A-Z எல்லாம் எழுதத் தெரியும். முதல்நாள் ரொம்ப சமத்து பிள்ளையாக வகுப்பில் போய் அமர்ந்து டாட்டா சொல்லிவிட்டான்!எனக்குதான் கண்ணில் கண்ணீர்!
LKG காலை 10 முதல் 3 மணிவரை. 12 மணிக்கு தூங்கவைத்துவிட்டு, 3 மணிக்கு பிஸ்கட், பால் கொடுத்து அனுப்பிவிடுவார்கள்.
நான்கைந்து நாட்கள் கழித்து இவருடன் நானும் கொண்டுவிடப் போனபோது அவன் ஆசிரியை...உங்க பிள்ளை க்ளாஸுக்குள் இல்லாமல் வெளியே வந்து நீங்கள் வருவீர்களா என்று பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான்.
மதியம் தூங்கச் சொன்னால் என்னையும் அருகில் படுக்க சொல்கிறான். அவனுக்கு வாயில் விரல் போடும் வழக்கம் உண்டா?என் புடவையைப் பிடித்துக் கொண்டு விரல் போட்டுக் கொண்டு தூங்குகிறான்...என்று சொல்லி சிரித்தார்!
நான் ஆசிரியை எதிரிலேயே...இப்படி செய்யலாமா என்றபோது,
அவர் ...பரவாயில்லை.எனக்கு பிரச்னை இல்லை.கொஞ்சநாளில் சரியாகிவிடும்...என்றார்.
என் பக்கத்தில் படுத்து தூங்கும் பழக்கம் அவனுக்கு.பாவமாக இருந்தது. 15,20 நாட்களுக்கு பிறகே சரியானான்!
அடுத்தவன் இவனைப் பார்த்து வளர்வதால் சமத்தாக ஸ்கூல் போவான் என்று நினைத்தேன்.
அவனும் சமத்தாக...நானும் அண்ணாவோட ஸ்கூல் போறேன்...என்று குஷியாகக் கிளம்பினவன், வகுப்பில் விட்டு வெளியே வந்ததும் அழுதுகொண்டே வெளியில் ஓடிவந்து விட்டான்.பள்ளி வாட்ச்மேன் இவனைப் பிடித்து இழுக்க, அவனைத் தள்ளிவிட்டு கீழே மண்ணில் உருண்டு,புரண்டு..எங்களுக்கு மனதே கேட்கவில்லை.'நீங்க போங்க.
நாங்க சமாளிச்சுக்கறோம்'என்று ஆசிரியை சொல்ல, நான் இவரிடம்..பாவம். அடுத்த வருஷம் அனுப்பிக்கலாமா?..எனக்கேட்க, அவர் கோபமாக முறைக்க வாயை மூடிக் கொண்டு விட்டேன்!
ஒருவாரம் நாங்கள் கொண்டுவிடுவதும்,அவன் பிரண்டு அழுவதுமாக..வேற வழியில்ல. படிச்சுதான் ஆகணும் என்று பள்ளி செல்ல ஆரம்பித்து விட்டான்!
அடுத்த மகள் ஒன்றரை வயது முதலே புத்தகங்களைப் பையில் வைத்துக்
கொண்டு அண்ணாக்களோடு, 'நானும் ஸ்கூல் போவேன்'என்று
ஒரே அழுகை! இது எப்படி? அப்பல்லாம் ப்ளேஸ்கூலல்லாம் கிடையாதே. 3வயதில் பள்ளியில் சேர்த்தபோது யாரையும் கூட வரணும் என்று சொல்லாமல் படு சமர்த்தாக அண்ணாக்களுடன் ரிக்ஷாவில் ஏறிப் போனாள்.நாங்கள் மனம் கேட்காமல் பின்னால் சென்றோம்! ஒவ்வொரு குழந்தை ஒவ்வொரு தினுசு!
LKG காலை 10 முதல் 3 மணிவரை. 12 மணிக்கு தூங்கவைத்துவிட்டு, 3 மணிக்கு பிஸ்கட், பால் கொடுத்து அனுப்பிவிடுவார்கள்.
நான்கைந்து நாட்கள் கழித்து இவருடன் நானும் கொண்டுவிடப் போனபோது அவன் ஆசிரியை...உங்க பிள்ளை க்ளாஸுக்குள் இல்லாமல் வெளியே வந்து நீங்கள் வருவீர்களா என்று பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான்.
மதியம் தூங்கச் சொன்னால் என்னையும் அருகில் படுக்க சொல்கிறான். அவனுக்கு வாயில் விரல் போடும் வழக்கம் உண்டா?என் புடவையைப் பிடித்துக் கொண்டு விரல் போட்டுக் கொண்டு தூங்குகிறான்...என்று சொல்லி சிரித்தார்!
நான் ஆசிரியை எதிரிலேயே...இப்படி செய்யலாமா என்றபோது,
அவர் ...பரவாயில்லை.எனக்கு பிரச்னை இல்லை.கொஞ்சநாளில் சரியாகிவிடும்...என்றார்.
என் பக்கத்தில் படுத்து தூங்கும் பழக்கம் அவனுக்கு.பாவமாக இருந்தது. 15,20 நாட்களுக்கு பிறகே சரியானான்!
அடுத்தவன் இவனைப் பார்த்து வளர்வதால் சமத்தாக ஸ்கூல் போவான் என்று நினைத்தேன்.
அவனும் சமத்தாக...நானும் அண்ணாவோட ஸ்கூல் போறேன்...என்று குஷியாகக் கிளம்பினவன், வகுப்பில் விட்டு வெளியே வந்ததும் அழுதுகொண்டே வெளியில் ஓடிவந்து விட்டான்.பள்ளி வாட்ச்மேன் இவனைப் பிடித்து இழுக்க, அவனைத் தள்ளிவிட்டு கீழே மண்ணில் உருண்டு,புரண்டு..எங்களுக்கு மனதே கேட்கவில்லை.'நீங்க போங்க.
நாங்க சமாளிச்சுக்கறோம்'என்று ஆசிரியை சொல்ல, நான் இவரிடம்..பாவம். அடுத்த வருஷம் அனுப்பிக்கலாமா?..எனக்கேட்க, அவர் கோபமாக முறைக்க வாயை மூடிக் கொண்டு விட்டேன்!
ஒருவாரம் நாங்கள் கொண்டுவிடுவதும்,அவன் பிரண்டு அழுவதுமாக..வேற வழியில்ல. படிச்சுதான் ஆகணும் என்று பள்ளி செல்ல ஆரம்பித்து விட்டான்!
அடுத்த மகள் ஒன்றரை வயது முதலே புத்தகங்களைப் பையில் வைத்துக்
கொண்டு அண்ணாக்களோடு, 'நானும் ஸ்கூல் போவேன்'என்று
ஒரே அழுகை! இது எப்படி? அப்பல்லாம் ப்ளேஸ்கூலல்லாம் கிடையாதே. 3வயதில் பள்ளியில் சேர்த்தபோது யாரையும் கூட வரணும் என்று சொல்லாமல் படு சமர்த்தாக அண்ணாக்களுடன் ரிக்ஷாவில் ஏறிப் போனாள்.நாங்கள் மனம் கேட்காமல் பின்னால் சென்றோம்! ஒவ்வொரு குழந்தை ஒவ்வொரு தினுசு!
No comments:
Post a Comment